ارزش بالینی آنتی بادی های روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، ضدمیلوپراکسیداز و ضدپروتئیناز ۳ در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید

زمینه و هدف: با توجه به سیر متغیر بیماری آرتریت روماتویید، نیاز به تعیین فاکتورهای مرتبط با پیش آگهی بد، برای درمان مناسب این بیماری ضروری می نماید. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط بین تیتر آنتی بادی های روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، ضد میلوپراکسیداز و ضد پروتئیناز 3، با شدت تظاهرات بالینی و رادیوگرافیک بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید بود. روش بررسی: نمونه های سرم 48 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید که به این کلینیک مراجعه می کردند، مورد آزمایش قرار گرفت و تیتر آنتی بادی های روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، ضد میلوپراکسیداز و ضد پروتئیناز 3، توسط روش الایزا تعیین شد. رادیوگرافی های دست با توجه به روش اصلاح شده لارسن توسط راو و هربورن، خوانده شدند، همچنین نسبت کارپومتاکارپال محاسبه شد. در این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی، برای آنالیز آماری، از شاخص های فراوانی، درصد فراوانی، میانگین، میانه، مد، انحراف معیار و خطای معیار استفاده شد و در آنالیز تحلیلی، از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته ها: روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، در 33% بیماران[24% بیماران با روماتویید فاکتور منفی(تست آگلوتیناسیون)] مشاهده شد که ارتباط معنی دار با افت هموگلوبین داشت(02/0=p، 311/0-=r) ولی با تخریب رادیولوژیک، ارتباط معنی دار نداشت(078/0-=r). آنتی بادی های ضد میلوپراکسیداز و ضد پروتئیناز 3 به ترتیب در 16/4% و 08/2% بیماران مشاهده شدند که با توجه به تعداد اندک سرمهای مثبت، ارتباط بین آنها بررسی نشد. نتیجه گیری: روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، به طور قابل ملاحظه ای با شدت بیماری ارتباط داشت و در تعیین بیماران سروپازیتیو، بسیار حساس تر بود.